Fotografía e paisaxe
Unha sala de paredes encaladas e granito galego é o pano de fondo da obra de Xabier Fernández Parede Branca. Elementos da natureza convértense en protagonistas dunha experiencia creadora que fala da esencia da imaxe e do proceso creador.
A un lado, disponse Talameiro, unha instalación onde hai terra e restos de madeira, materiais recollidos polo autor durante as súas camiñadas máis ou menos longas e cotiás, xunto a unha fotografía, formando un tríptico en ausencia da terceira parte. Vestixios de árbores e terra. A fotografía queimada xunto coa madeira, convertidas en cinzas unha vez rematada a exposición, será o terceiro elemento. Esculturas orgánicas de materiais naturais, sen alterar, gardando así os seus valores expresivos.
A paisaxe como construtora dunha imaxe e provedora dos elementos que dan forma a unha obra de arte, onde o proceso creador de camiñar, atopar e reorganizar informa do que está a suceder no interior do autor, integrándose na propia vida deste e transmitíndose ao espectador.
Na parede branca que dá nome á mostra, colga un papel imprimido, feble e fráxil, no que podería aparecer algunha representación, un escenario que espera unha imaxe aínda non escollida.
Noutra parede, a acumulación de imaxes non permite ler con claridade.
Pero… que leva un fotógrafo a facer ilexible unha imaxe? Cal é a idea última deste proxecto? Que une estes tres escenarios? O autor pretende chamar a atención sobre dúas ideas: por un lado, a fraxilidade da imaxe, simbolizada pola natureza e as cinzas, e por outro, o cuestionamento da continua necesidade de crear imaxes fronte á busca dunha representación reflexiva orixinada nunha lucidez previa que axuda a discriminar o esencial do vacuo.
Ante o espectador aparece así un mundo persoal que lle esixe maior compenetración que unha simple representación da paisaxe. Isto obrígao a cuestionarse aspectos como a necesidade ou a posesión total da obra de arte mesma, que se irá desfacendo para refacerse cada vez, dependendo do momento, o lugar e da intención do que a crea. Un diálogo estableceuse entre o autor e a paisaxe e, como resultado, a obra realizada manterá no tempo esa conversación.
Unha invitación á comprensión da arte da natureza como unha arte de proceso. A acción creadora do home fronte á mera representación e o espectador como observador nesta viaxe de transición da natureza cara á obra de arte.Rita Ibarretxe.Comisaria
Artículos de prensa